Cicero

Battleborn

Claire Watkins - Battleborn

“Tien korte verhalen in de traditie van Raymond Carver en Annie Proulx. Ze spelen zich af in de staat Nevada, een bergachtig woestijngebied dat eens werd bewoond door indianen en waar de mythe van het Wilde Westen nog immer voortleeft. De Amerikaanse schrijfster (1986) gebruikt dit landschap als decor voor haar verhalen die deels zijn gebaseerd op haar eigen geschiedenis en stuk voor stuk laten zien hoe het leven en de liefde worden bepaald door een onverbiddelijk noodlot. Het historische verhaal ‘De goudvelden’ gaat over twee broers die op zoek gaan naar goud, waarbij de jongste moet aanzien hoe zijn broer letterlijk aan goudkoorts bezwijkt. ‘Spoken, cowboys’ vertelt het verhaal van een groep hippies die zich onder leiding van Charles Manson overgeven aan een orgie van drugs en ‘vrije’ seks. Watkins vertelt over de rol die haar vader als jongeman speelde in het versieren van jonge vrouwen voor Manson. Watkins is rijk gezegend met stilistische kwaliteiten en weet de gekwelde zielen van haar personages en zichzelf trefzeker bloot te leggen. Een gouden debuut!” (NBD/Biblion recensie)

Zo goed en ‘zinderend’ als deze recensie, onder andere,  belooft, vind ik deze verhalenbundel niet. Het verhaal De goudvelden is zonder meer beklemmend mooi, en ook het tweede verhaal uit deze bundel, Wel het laatste wat we hier nodig hebben, is erg origineel van opzet en sfeer: een verhaal in briefvorm. Thomas Grey vindt de resten van een auto-ongeluk, met gegevens van de eigenaar van de auto. Hij probeert aan de hand van de gevonden foto's en brieven te reconstrueren wat er gebeurd is en vraagt in brieven de verongelukte om opheldering van de hiaten. Thomas krijgt echter nooit antwoord, wat het verhaal een mooie wending geeft…

De andere 8 verhalen konden mij niet bijzonder boeien. Goed geschreven, maar – wat mij betreft in elk geval – zonder ziel. Ze illustreren – wederom wat mij betreft – de welhaast besmettelijke ziekte van de Amerikaanse “creative writing”, waarin talentvolle schrijvers op universiteiten geschoold worden in het schrijversvak. Dat levert vaardige schrijvers op, maar ook niet meer dan dat. Veel van de hedendaagse Amerikaanse literatuur lijdt aan dit euvel. Als ik de producten daarvan lees (zonder voorkennis) denk ik op een bepaald moment: “ha, weer een creative writer!”. En inderdaad staan er aan het eind van het boek dan weer dankbetuigingen aan de talloze leraren creative writing die ervoor gezorgd hebben dat dit talent zich heeft kunnen ontplooien… Voor mij is dit zonder meer een diskwalificatie, want ik wil helemaal niet weten waar de schrijver zijn vaardigheid vandaan heeft. Ik wil gegrepen worden door stijl en onderwerp van het boek, zonder meer. Literatuur is voor mij inspiratie, en geen vaardigheid.