Cicero

Bezoek van de knokploeg

Jennifer Egan - Bezoek van de knokploeg

Bezoek van de knokploeg is een boek over oud(er) worden, en het verliezen van illusies:

“Ik heb het gevoel dat alles op z’n einde loopt’, zei ze.

 (Vroeger waren ze…) jong en sterk en gelukkig – waar moesten ze zich zorgen over maken? Als het resultaat hen niet aanstond, dan begonnen ze toch gewoon weer van voren af aan?” (p.135)

Maar dat is allemaal verdwenen in het verleden, wat rest is de desillusie en het gevoel zijn of haar tijd verknoeid te hebben.

“De vierde roman van de Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan (1962) is bekroond met de Pulitzer Prize 2011, en getipt als roman van het jaar (New York Times). Het is inderdaad een prachtig kunstwerk dat de grote levensthema's op een verrassende manier dichtbij brengt. In dertien hoofdstukken komen dertien authentieke stemmen aan het woord die vertellen over hun leven, ambities en ontmoetingen, hun liefdes en verleidingen. Op ingenieuze wijze zijn de levens van de verschillende vertellers met elkaar verbonden, waardoor hun verhaal opgaat in een grillig sociaal netwerk dat uitwaaiert en uiteenvalt. De centrale figuren zijn actief (geweest) in de popmuziek. Op de top van zijn roem krijgt platenproducer Bennie Salazar bezoek van zijn vroegere vriend Scotty die ooit als punkgitarist furore maakte, maar door psychische problemen is ontspoord. Hoe is het hun vroegere vriendinnen vergaan? En wat bezielt de nieuwe generatie? Egan laat met een lach en een traan zien hoe de tijd elk leven op een eigen manier ombuigt en afbreekt. Als een knokploeg die sluipend zijn werk doet.” (Biblion recensie)

“Bezoek van de knokploeg is als een conceptalbum uit de jaren zeventig.”

Dat is natuurlijk een geweldige aanprijzing. En gedeeltelijk wordt die ook waar gemaakt, want je hebt – hoe verder je vordert in het boek – steeds meer de neiging om terug te bladeren om uit te zoeken waar je de personen die beschreven worden ook al weer van kende (hoe de afzonderlijke liedjes passen in het grotere geheel).

Wat echter ontbreekt is het gevoel van ‘urgentie’: ik kan mij niet identificeren met de beschreven ‘scene’, en ‘dus’ komt die (voor mij) ook niet echt tot leven. Het ene conceptalbum is dan ook het andere niet. Ik houd van Sgt Peppers, maar niet van Tommy…

Bovendien is Bezoek van de knokploeg  slordig vertaald en uitgegeven. Op p.221 bijvoorbeeld wordt Sasha ineens Sarah genoemd; een mobiele telefoon wordt consequent ‘handset’ genoemd (wat volgens mij in het Nederlands geen juiste benaming is voor zo’n apparaat…), en bewakingscamera’s heten ‘scanners’.  Dit soort fouten zijn op zichzelf al vreselijk storend, maar worden ronduit irritant als de uitgever op de omslag al juichend meent te moeten mededelen dat het boek “nu al een klassieker!” is… Dat geldt dan in ieder geval niet voor de Nederlandse uitgave!!