Cicero - Boto banja

Boto banja

Boto Banja – Raoul de Jong

De Boto Banja – ‘lied van de boot’ – vertelt het verhaal van de overtocht vanuit Afrika. Tot slaaf gemaakt. Bij aankomst uit elkaar gehaald en over het nieuwe continent verspreid geraakt. Maar met een gezamenlijk verleden. En blijvend verbonden door zang en dans.

“Op een ochtend wordt Raoul de Jong wakker met het besef: ik moet varen. Hij vindt een schip dat hem van de Dominicaanse Republiek naar Curaçao kan brengen, een route die vele slaafgemaakten destijds in omgekeerde richting aflegden. De Jong reist in de voetsporen van Anton de Kom en diens tijdgenoten. Zij, veelal nazaten van slaafgemaakten, staken in de eerste helft van de vorige eeuw als vrije mensen zeeën en oceanen over om hun plek in de wereld op te eisen. Langzaamaan ontwaart De Jong de contouren van een geheim genootschap van dansende schrijvers, die weigerden zich te laten beperken door de rol die de wereld voor hen had bedacht.” (Uitgeverstekst)

Dat klinkt allemaal wat vaag, en dat blijft het ook in dit essay. Voor mij althans. Ik heb niet het gevoel na lezing van dit boekje dichter bij de Surinaamse of Antilliaanse literatuur betrokken te zijn. Terwijl het uitgangspunt toch een mooi en beloftevol aanknopingspunt biedt:

Scheepsgenoot, ik heb het in mijn hoofd / die geschiedenis waar jij en ik / het over hadden van onze / mensen uit Afrika / ik heb het in mijn hoofd o ja / Scheepsgenoot, het is in mijn hoofd. (Boto Banja-lied)

...

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.