Cicero - De Maansteen

De Maansteen

De maansteen - Wilkie Collins

“'De Maansteen' bezorgde, samen met 'De vrouw in het wit', Wilkie Collins zijn faam als een van de populairste romanschrijvers van zijn tijd. Het boek werd door T.S. Eliot omschreven als 'de eerste, de langste en de beste van de moderne Engelse detective-romans.' Het verscheen voor het eerst in 1868, in afleveringen in het tijdschrift All the Year Round. De Maansteen is de naam van een kostbare diamant, die als verjaardagsgeschenk wordt gegeven aan de jonge Rachel Verinder. Het juweel is indertijd echter geroofd uit een Indiase tempel en er rust een doem op waardoor iedere bezitter wordt getroffen. Als de diamant in de nacht na Rachels verjaardag verdwijnt, rijst de vraag waar de schuldige moet worden gezocht. Zijn het de Indiërs geweest die hun heilige steen al jarenlang achtervolgen, of moet het huispersoneel van Lady Verinder worden verdacht? Op zijn bekende en niet van humor gespeende wijze schetst Collins een serie onvergetelijke karakters, die ieder op hun beurt hun verhaal doen. Hoofdinspecteur Cuff, huismeester Gabriel Betteredge, de filantroop Geoffrey Ablewhite en de godvruchtige Miss Clack zijn enkele van de figuren de lezer op onvervalst negentiende-eeuwse wijze meevoeren in het mysterie van de Maansteen en de verrassende oplossing ervan. Collins toont zich in de ontwikkeling en uitwerking van het plot wederom een meester die ook in onze tijd zijn gelijke nauwelijks kent. 'De Maansteen' kreeg drie sterren in VN's Detective & Thrillergids 1998: 'De Maansteen gaat over de doem die een diamant over een familie brengt. Een van de figuren is brigadier Cuff, gebaseerd op een beroemde Scotland Yard-inspecteur van die tijd, die op snelle, bijna moderne wijze, zijn speurwerk verricht. Doem, diamant en deductie voor romantische langlezers.'”

Aan deze enthousiaste promotietekst van de uitgever heb ik helemaal niets toe te voegen. De maansteen is gewoon een ouderwets lekker leesboek!

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.