Cicero

De acht bergen

De acht bergen – Paolo Cognetti

“Pietro is een stadsjongen uit Milaan. Zijn vader is chemicus, en gefrustreerd door zijn baan. Zijn ouders delen een liefde voor de bergen, dat is waar ze elkaar ontmoetten, waar ze verliefd werden en waar ze trouwden in een kerkje aan de voet van de berg. Door deze gedeelde passie kan hun relatie voortbestaan, zelfs wanneer er tragische gebeurtenissen plaatsvinden. Het stadsleven vervult hun vaak met gevoelens van spijt dat ze niet voor een ander leven hebben gekozen. Dan ontdekken ze een Noord-Italiaanse bergdorpje, waar het gezin vanaf dat moment iedere zomer zal doorbrengen. De elfjarige Pietro raakt er bevriend met de even oude Bruno, die voor de koeien zorgt. Hun zomers vullen zich met eindeloze wandelingen door de bergen en zoektochten door verlaten huizen en oude molens, en er bloeit een ogenschijnlijk onverwoestbare vriendschap op.” (Uitgeverstekst)

Bovenstaande lijkt mij (achteraf) niet meer dan een oppervlakkige introductie op het verhaal. Het ‘wezenlijke’ daarvan vind ik moeilijk beknopt weer te geven. Ik kan wel zeggen dat ik De acht bergen een ‘overtuigend’ verhaal vind. Een beetje onwezenlijk van sfeer (is ‘weemoedig’ een toepasselijke karakterisering?), maar aan de andere kant ook wel weer ‘realistisch’ geschreven.

Bergen spelen ontegenzeglijk een hoofdrol in het verhaal, maar waarom er sprake is van het specifieke aantal van acht blijft lang onduidelijk. Pas in hoofdstuk negen (p.165 e.v.) wordt dit ‘motief’ of thema nader toegelicht, en helemaal aan het eind, in de slotalinea, wordt daar m.i. een poëtische en ontroerende terugblik op gegeven:

“Lang nadat ik was opgehouden mijn vaders paden na te lopen, had ik van hem geleerd dat er in sommige levens bergen bestaan waar je niet naar terug kunt keren. Dat je in levens als het mijne en het zijne niet terug kunt naar de berg die het middelpunt is van alle andere, en het begin van je eigen geschiedenis. En dat mensen zoals wij, die op de eerste en hoogste berg een vriend hebben verloren, niets anders rest dan dwalen over de acht bergen.” (p.239)

In al zijn bedrieglijke eenvoud is dit eigenlijk een behoorlijk complexe roman!