Cicero - De brug

De brug

Geert Mak - De brug

De brug is de levensader tussen twee stadsdelen, de oude oosterse buurten en het nieuwe Westen. Het is een markt, een café, een stad op zich, altijd vol passanten, venters, hengelaars, gokkers en gauwdieven. Iedere stoeprand is een stuk geschiedenis, ieder detail vertelt over het vergeten imperium, maar alles wordt overweldigd door de zorgen van de dag: brood, logies, een bord soep, de kinderen.
Geert Mak schreef een reisverslag over 750 meter. Over de waanzinnige geschiedenissen van stad en brug. Over de lotenverkoopster, de sigarettenjongens en de beste zakkenrollers van Europa. Over de trots van de zolenman, de heimwee van de theeventer en de fles Hondendoder die hen ’s avonds troost. Over de parapluverkoper die Engeland een proces wil aandoen. Over de vrouwenstrijd van de onderwijzeres, en over haar zuster die ‘onder de lakens’ ging. Over familie en godsdienst. Over eer, als je zo arm bent als een kerkrat. Over gezond verstand en de verleidingen van fundamentalisme en geweld. Over leven in moed der wanhoop.

Aldus de promotietekst bij het ‘boekenweekgeschenk’ uit 2007: De brug, van Geert Mak. Om de één of andere reden kwam ik dit boekje nu – drieënhalf jaar later - pas (weer) tegen, ongelezen... Dat verzuim heb ik inmiddels goedgemaakt.

Mak schrijft over de Galata brug in Istanbul vanuit het gezichtspunt van een ‘betrokken passant’: hij trekt een tijdlang op met een aantal vaste handelaren op de brug, praat met hen, leert hun visie op de stad, de brug en het leven kennen. Daarnaast beschrijft hij de geschiedenis van de brug, de stad en het land als (een) algemeen historisch kader waardoor de ‘micro-geschiedenissen’ van de ‘bewoners’ van de brug in een breder perspectief geplaatst worden. Geert Mak kruipt heel dicht op zijn onderwerp, waardoor er een soort van intimiteit ontstaat met de beschreven personen. Al met al een zeer lezenswaardige novelle.

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.