Cicero - De gloed van Sint-Petersburg

De gloed van Sint-Petersburg

Jan Brokken – De gloed van Sint-Petersburg

Jan Brokken bezoekt de stad in 2015 om onderzoek te doen voor zijn boek De kozakkentuin, over de 19^e eeuwse schrijver Dostojevski. Het resultaat is echter veel breder, en levert uiteindelijk een zelfstandige uitgave op, De gloed van Sint-Petersburg:

“De warmte die Sint-Petersburg uitstraalt is de gloed van weleer.” (p.142) “Alles is literatuur in deze stad, alles is muziek. Of nee, literatuur, muziek, beeldende kunst, ballet, theater veroorzaken de gloed die deze stad uitstraalt.” (p.156)

Het boek is opgezet als een ontdekkingstocht door de stad en omgeving:

“Zijn wandelingen door heden en verleden roepen de geest op van dichters en dissidenten, van gekken en genieën, van wanhopigen en geliefden, Achmatova, Mandelstam, Brodsky, Dostojevski, Toergenjev, Nabokov, Berberova, Tsjaikovski, Rachmaninov, Stravinski en vele anderen. In De gloed van Sint-Petersburg dompelt Jan Brokken de lezer onder in de culturele rijkdom van deze stad.” (uitgeverstekst)

Een fascinerend boek, en (voor mij) een verkapte uitnodiging om deze stad snel weer te bezoeken:

“Ik dwaal nog één keer door de stad. De mist trekt langzaam op. Het vriest niet meer maar het voelt kouder dan toen het min tien was, ik word ingehaald door haastige mensen, op weg naar een warm metrostation of een trolleybus. Ik neem een brede straat en dan een smalle, ik loop langs de bochtige Mojka en herinner me een gedicht van Achmatova: De een loopt in een rechte baan / De ander loopt in kringen / En wacht om weer naar huis te gaan, / Naar vroegere beminden. / En ik – rampzalig en berooid, / Ik loop in zigzaglijnen, / Ik ga naar nergens en naar nooit, / Zoals ontspoorde treinen. Alles in deze stad stemt tot kijken, nadenken, herinneren, de melancholie is alom. Ware Sint-Petersburg er niet geweest, dan had ik de aan de rivier sluimerende stad zelf uitgevonden, als een humeur dat voor eeuwig bij me past.” (p.194)

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.