Cicero

De kunst van het veldspel

Chad Harbach, De kunst van het veldspel

“Weliswaar gaat deze roman over honkbal, een typisch Amerikaanse sport, maar de auteur tilt het verhaal op naar een universeel plan, zodat het uiteindelijk een roman is over vriendschap en liefde, het verwerken van teleurstellingen en volwassen worden. De 17-jarige Henry Skrimshander wordt ontdekt door Mike Schwartz, aanvoerder van de The Harpooners, honkbalploeg van Westish College. Dankzij Mike kan Henry studeren aan Westish waar hij zijn honkbalspel kan ontwikkelen. Henry is een natuurtalent en The Harpooners hebben voor het eerst succes in de competitie. Maar op de drempel van zijn grote doorbraak blokkeert 'de Skrimmer': de twijfel slaat toe en hij weet geen bal meer goed te gooien. Verder wordt het verhaal bevolkt door Henry's homoseksuele teamgenoot Owen Dunne, rector Guert Affenlight die verliefd wordt op Owen, de rectors dochter Pella die na een mislukt huwelijk haar studie weer wil oppakken en een relatie krijgt met Mike. Veelgeprezen debuut over (jonge) mensen die de kunst van het leven onder de knie proberen te krijgen.” (Biblion recensie)

Is deze roman een product uit de Amerikaanse school van de “creative writing’? Voor mijn gevoel wel. Het is een goede, vlot lopende roman, maar de stijl heeft iets ‘aangeleerds’.  Het is allemaal net iets te netjes uitgewerkt, en daardoor te ‘glad’. De eigenzinnigheid en stilistische kwaliteiten van de grote (Amerikaanse) schrijvers als Melville en Faulkner  ontbreken in dit werk.

Wat overigens onverlet laat dat ik het boek met veel plezier gelezen heb. Er gebeurt genoeg om de aandacht vast te houden en, zoals gezegd, het is vlot geschreven. Als bij een feuilleton (of soap) zorgt de schrijver er steeds zeer vakkundig voor dat je op het eind van een hoofdstuk wilt doorlezen.

Uit de Volkskrant-recensie van 28 januari 2012 (Hans Bouman):

“Wie aan dit boek begint wordt een wereld binnengezogen waaruit je niet meer kunt en wilt ontsnappen. (…) Het grijpt de lezer met een negentiende eeuwse onbevangenheid bij de lurven, om hem vijfhonderd pagina’s later los te laten met het gevoel: ‘Wat? Is het nu al afgelopen?’

(…)

Naast honkbalroman, bildungsroman en campusroman zou je De kunst van het veldspel ook een Melvilleroman kunnen noemen. Zonder dat het hinderlijk wordt stikt het boek van de verwijzingen naar met name Moby Dick. Zelfs Henry’s wonderlijke achternaam is een knipoog (een scrimshander is iemand die kunstvoorwerpen maakt uit de tanden of beenderen van potvissen).

Dat klinkt als gewichtigdoenerij, maar maakt gewoon deel uit van de spitsvondige speelsheid die dit hele boek kenmerkt. De kunst van het veldspel is een jongensboek voor jongens en meisjes van alle leeftijden.”