Cicero - De rotonde

De rotonde

De rotonde – Mark Boog

De rotonde is een monumentaal gedicht in drie delen. De steeds terugkerende, maar subtiel veranderende refreinen maken van het lezen een bezwerende ervaring. Het soepele ritme waarmee Van Dam en het gedicht zich bewegen, en de muzikaliteit van Boogs taal, blijven ons betoveren. In het laatste deel, als het onweer een ongekende intensiteit bereikt en Van Dam langzaamaan in extase raakt, probeert het gedicht zelfs uit zijn vorm te breken. Het spoelt over de refreinen heen, het wil de dijken doorbreken, maar het metrum geeft geen krimp. (Uitgeverstekst)

De hoofdpersoon, ‘mislukkeling’ dan wel ‘loser’ Van Dam, heeft genoeg van zijn grijze kantoorleven en de daarbij behorende drankzucht en lethargie. Hij verlaat de stad met de bedoeling om op een afgelegen kruispunt zijn ziel aan de duivel te verkopen, met een beter contract dan Faust. Zijn pad voert hem langs lange, rechte polderwegen, en uit de verte kijkt hij terug op de stad waarin hij woont, naar het vlakke land, naar de tijd waarin hij leeft en naar de glorieuze toekomst die hem wacht. Tot een verschrikkelijk noodweer nadert, een ongenadig onweer. Een duivelse bliksem slaat in en zet het land in brand, het dondert en trilt, en het beoogde kruispunt komt niet in zicht…

Wat begint als een fascinerend gedicht, dat herinneringen oproept aan het fameuze Awater van Martinus Nijhoff, loopt gaandeweg een beetje vast in herhaling. Zo komt het op mij over, tenminste. Halverwege het gedicht is wel genoegzaam duidelijk dat hier wordt teruggekeken op een mislukt leven, en dat wij als lezer getuige zijn van een behoorlijke ‘midlife crisis’. Maar het blijft maar doorgaan, ‘tot vervelens toe’ zou ik haast zeggen. Daarmee doe ik dit prozagedicht natuurlijk onrecht, maar ik had er meer van verwacht na dat intrigerende begin.

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.