Cicero - De schaduw van de wind

De schaduw van de wind

Carlos Ruiz Zafón - De schaduw van de wind

Ik heb geen idee hoe ik erop kwam, maar ineens schafte ik mij dit boek aan en ben ik erin gaan lezen. Wellicht omdat het een boek over boeken is, het ‘kerkhof der vergeten boeken’ wordt in de boekomschrijving genoemd als prominente locatie. Daar moet ik mee oppassen, want vaak vallen dat soort boeken erg tegen. Ik zal eens een lijstje opstellen met ‘boeken over boeken’ (er zitten er al een paar in mijn achterhoofd – zoals dat van Canetti – maar ze willen nu even niet naar voren komen...).
De sleutel tot het verhaal is verwoord in het volgende citaat (pag 233):

“Boeken zijn spiegels: je ziet slechts dat wat je zelf al in je draagt”....

Vanaf die plaats (bijna halverwege het boek) werd mij de hele structuur en opbouw van het verhaal duidelijk. De Schaduw van de Wind blijkt een ‘ontwikkelings’ (‘coming of age’) roman te zijn. Aan de hand van zijn favoriete boek groeit de hoofdpersoon Daniël op en leert hij zijn keuzes in het leven te maken. Zijn eigen leven blijkt een afspiegeling van het leven van de ‘vergeten schrijver’ Julián Carax, dat hij op het spoor tracht te komen. Die zoektocht door het Barcelona uit de tijd van het Franco regime is sfeervol beschreven (compleet met allerlei intimidaties door de Spaanse politie), en leest als een detective. De ‘plot’ echter – de lotgevallen van de schrijver Carax – komt veel moeizamer over, merendeels via verhalen en brieven die – hoewel door totaal verschillende personen verteld of geschreven – allemaal min of meer gelijk van toon zijn en dus geen enkele persoonlijke ‘inkleuring’ hebben. Dat is jammer, vooral omdat die verhalen een substantieel bestanddeel van het boek vormen: de posthume brief bijvoorbeeld waarin Nuria Monfort het levensverhaal van Carax schetst is maar liefst 100 pagina’s lang...
Maar afgezien daarvan is De Schaduw van de Wind erg onderhoudend en prima leesbaar. Zeker geen slecht boek....

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.