Cicero

De scharrelaar 2019-2

De scharrelaar 2019/2 - Diverse auteurs

Tweede uitgave van dit ‘vogeltijdschrift voor lezers’:

“Net als de eersteling bevat ook dit tweede nummer van De scharrelaar geen verhalen over vogels. De stukken zijn meer dan dat. Getuigenissen van een leven, een bestaan dat zonder vogels zoveel kleurlozer zou zijn, van een laag ontdaan.” (Uit de redactionele inleiding)

Mijn kritiek op het eerste nummer van dit nieuwe ‘vogeltijdschrift voor lezers’ was vooral gebaseerd op het nogal uiteenlopende niveau van de bijdragen van de verschillende auteurs. Ik pleitte daarbij voor een wat strengere eindredactie in de selectie van de ter publicatie verzamelde stukken.

Ik denk niet dat de redactie van het besproken tijdschrift mijn persoonlijke kritiek op het eerste nummer onder ogen gekregen heeft. Toch is daar wel gehoor aan gegeven! Dit tweede nummer komt (op mij althans) veel evenwichtiger over dan het eerste. De bijdragen zijn afwisselend van stijl en van onderwerp, maar allemaal prettig leesbaar. Daarenboven levert juist die genoemde afwisseling (in stijl en onderwerp) een meerwaarde op, die ik alleen maar kan vatten in de term ‘frisheid’: elk artikel biedt een nieuwe, frisse insteek op het algemene thema ‘vogels’. Van een onderliggende visie op ‘faunabeheer’ is bijvoorbeeld geen sprake. De een houdt zich bezig met tellen en ringen, een ander stelt – m.i. zeer terechte – vraagtekens bij deze geforceerde (en ongetwijfeld stress verhogende) ingrepen in het vogelleven. De enige gemene deler lijkt de liefde voor de natuur en – meer specifiek – vogels. Dat vind ik een heel prettig soort openheid aan het tijdschrift geven. Je hoeft niet speciaal lid van een club te zijn en de specifieke doelstellingen daarvan – zij het meer of minder fanatiek - te onderschrijven om mee te mogen doen.

Zonder andere auteurs te kort te doen wil ik speciaal de loftrompet steken over de bijdragen van Marja Vuijsje aan de eerste twee nummers van De scharrelaar. Zij legt daarin wel een heel direct, bijna letterlijk verband tussen ‘de’ literatuur en het (vogel-) onderwerp. In het eerste nummer was ik onder de indruk van haar bijdrage De mus, de hop en de Simorgh, en nu evenzeer van De koolmezen van Rosa Luxemburg. Ik hoop in het vervolg nog vele stukken van dit niveau te lezen.

Hulde voor De scharrelaar!