Cicero

De scharrelaar 2020-2

De scharrelaar 2020/02

Het nieuwe nummer – de najaar editie met een pestvogel op de omslag - van dit vogeltijdschrift voor lezers ligt ‘in de schappen’, en uiteraard wil ik dat hebben en lezen. Inmiddels heb ik het uit. Niet in één keer natuurlijk, de pakweg 15 verschillende bijdragen vormen tenslotte geen vervolgverhaal. Die moet je hun eigen tijd en ruimte gunnen.

De verhalen zijn divers, zowel qua onderwerp, qua literair niveau als qua ‘toonzetting’. Wat dat laatste aspect betreft spant de sikkeneurige toon van het artikel “Allemaal dezelfde foto” de kroon. De auteur beschimpt de fotografen die massaal afkomen op de aanwezigheid van een speciale vogel op een bepaalde plek (in dit geval een broedende draaihals). Zij verstoren het leven van de vogel, en waarom… er zijn immers al genoeg foto’s te vinden op internet? Daar heeft Rob Bijlsma natuurlijk een punt. Wat die verstoring betreft tenminste. Het feit dat er van een bepaald onderwerp al foto’s gepubliceerd zijn betekent natuurlijk niet dat er niet meer gefotografeerd kan of mag worden. Wat mij echter het meest stoort in dit artikel is het feit dat de auteur meldt dat hijzelf waarnemingen doet naar de vogel, waarbij hij geen bezwaar heeft om de vogel te verstoren. Sterker nog, hij stelt zijn gedrag niet eens ter discussie… (Hij is tenslotte ‘wetenschapper’?). Dat komt op mij nogal arrogant over: met het belerende vingertje wijzen op het gedrag van anderen, terwijl het eigen gedrag onbesproken blijft. Lees wat dat betreft de bijdrage van Jean-Pierre Geelen in De scharrelaar 2019/1, die kritische kanttekeningen zet bij het gedrag van het ‘vogel-ringen’, en bij ander ongewenst vogelonderzoek.

Lijnrecht daartegenover (ik heb het nog steeds over de ‘toonzetting’) staat het artikel van Saskia van Loenen over de ekster. Zij breekt een lans voor deze ondergewaardeerde vogel, zoals ze in eerdere nummers van De scharrelaar reeds andere minder geliefde vogels uit het verdomhoekje heeft pogen te halen: de nijlgans, de halsbandparkiet en de fazant. Dat getuigt van een heel wat positievere instelling ten aanzien van vogels en ‘vogelaars’.

Echt ‘literaire’ bijdragen zijn er – wat mij betreft – te weinig. Wat dat betreft moet de redactie een auteur als Marja Vuijsje vooral blijven koesteren en in de watten leggen: alleen zij slaagt erin om in haar verhalen boven het pure ‘vogelen’ uit te stijgen. Daar lees ik voor!