Cicero - De vlucht

De vlucht

Jezús Carrasco - De vlucht

De vlucht – het romandebuut van de Spaanse schrijver Carrasco(1972) - is het verhaal van een (naamloze) jongen die zijn dorp ontvlucht, waar hij stelselmatig misbruikt is. Het verhaal speelt zich af op een droge, onvruchtbare Spaanse vlakte, die geteisterd ligt onder een verzengende zon. In deze meedogenloze en onbarmhartige omgeving, zowel wat de fysieke als de sociale omstandigheden betreft, moet de jongen zien te overleven. Hij benadert de wereld met een continu wantrouwen, die grotendeels gebaseerd is op de ervaringen die hij heeft opgedaan, en die gekleurd zijn in een religieuze opvoeding:

“Hij bedacht dat de hel die hem aan het eind van zijn dagen wachtte waarschijnlijk niet veel anders zou zijn dan het lijden dat hij nu meemaakte. Dat die vlammende diepte, vol zwarte zielen, heel goed de vlakte met haar horde ellendelingen kon zijn.” (p.102)

De enige mens die hij (uiteindelijk) vertrouwt is een eveneens naamloze geitenhoeder, waarmee hij over de vlakte trekt. Maar ook die is niet in staat om hem echte bescherming te bieden:

“Hij begreep dat de oude man niet degene zou zijn die hem de sleutel tot de wereld van de volwassenen zou geven, de wereld waarin wreedheden met geen andere reden worden begaan dan hebzucht of wellust.” (p.107)

De sfeer van het verhaal wordt gekenmerkt door een allesoverheersend fatalisme, alle onheil komt als straf (of misschien beter: willekeur) van God. Tekenend daarvoor is het einde van het verhaal, wanneer uiteindelijk een verlossende regenbui losbarst:

“Daarna liep hij naar de deur en bleef daar zolang het regende staan kijken hoe God voor even de duimschroeven wat losser draaide.” (p.145)

Schitterend als laatste zin natuurlijk, waarmee de uitzichtloosheid van het hele verhaal nog een extra lading krijgt…

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.