Cicero

De wereld is niet stuk te krijgen

De wereld is niet stuk te krijgen – Maxim Osipov

“In zijn krachtige, onsentimentele en verrassende verhalen richt de Russische schrijver Maxim Osipov zijn blik op mensen die door ingrijpende gebeurtenissen – verraad, maatschappelijke commotie, ziekte of dood – grote veranderingen ondergaan. Net zo geraffineerd en veelzijdig als in een roman belicht hij de mensen van verschillende kanten en legt hen bloot tot in de kern van hun wezen en onzekerheden. Osipov ‘vangt’ zijn personages op momenten dat ze zich de vraag stellen die in veel negentiende-eeuwse literatuur werd gesteld: ‘Hoe moet een mens leven?’ Dat Osipov ook arts is bracht recensenten ertoe hem te vergelijken met beroemde voorgangers als Tsjechov en Boelgakov. Ook al wijst hij zelf zo’n vergelijking af, zijn psychologische inzicht, zijn vermogen tot pakkende karakteriseringen, zijn compassie en soms ironische blik maken dat die voor de hand ligt. Osipov is een schrijver die een moderne en zeer toegankelijke toon combineert met de klassieke Russische prozatraditie. 'In deze verhalen zijn de grenzen tussen hoop, waanbeeld en leugen onduidelijk en wordt er op die grens stevig gesmokkeld. Dr. Osipov is een meester in de dramatische ironie, die bitterzoete humor wringt uit wat de lezer wel ziet maar zijn hoofdpersoon niet.' The Wall Street Journal” (Uitgeverstekst)

De 13 verhalen in deze bundel (het ‘voorwoord’ meegerekend) zijn aan de ene kant totaal verschillend van elkaar, qua opzet en ‘toon’, maar zijn op de een of andere manier wel in dezelfde ‘toonsoort’ gezet. Laat ik het zo zeggen: de overkoepelende titel van dit samenstel van verhalen – de wereld is niet stuk te krijgen – is op elk van de verhalen van toepassing, maar dan wel in meer of mindere mate ironische bedoeld. De humor in de verhalen varieert voorts van goedmoedige ironie (“Wat voelt het goed jezelf op te warmen met een slokje cognac, als je het ongeluk van twee mensen op je geweten hebt!”) tot bijtend sarcasme: “Typisch: het ongegeneerde tweetal was duidelijk van het slag dat iedere aandacht voor hun naaste als een belediging voor zichzelf ziet. Steunpilaren van het regime. Dat even terzijde.”

Osipovs schrijfstijl is ‘los’ en (quasi-) ‘chaotisch’, alsof de verhalen ter plekke worden opgedist en verteld. Herhalingen en terugneming van eerdere formuleringen behoren onlosmakelijk tot zijn literaire palet.

Al met al levert dit een bijzonder intrigerende verhalenbundel op, die zeker nog eens herlezen moet worden!