Cicero - De zomer houd je ook niet

De zomer houd je ook niet

Dimitri Verhulst - De zomer houd je ook niet tegen

Het boekenweek geschenk 2015: De zomer hou je ook niet tegen. Een beginnende zestiger ontvoert een mentaal gehandicapte jongen van vijftien naar de Provence. Daar zal hij hem vertellen over de liefdesrelatie die hij met zijn moeder had.

Ik heb een zekere weerzin moeten overwinnen om dit ‘geschenk’ te gaan lezen. Ik houd niet van het platte, vaak schofferende taalgebruik waarmee ik de auteur associeer. En op de eerste bladzijde van het boek wordt mijn vrees al bevestigd als de verteller zijn reisgezel omschrijft als “een zwijgzame, vegetatieve imbeciel”…

Het vervolg van het verhaal is deels een bevestiging, maar even zovele malen ook een weerlegging van mijn vooroordeel. De auteur slaagt erin om op het randje te balanceren tussen provocatie en ‘invoelen’. Dat is een kwaliteit die er voor zorgt dat ik toch doorlees. Al zal ik nooit een fan van Verhulst worden. Daarvoor vervalt hij te vaak in platitudes, zoals in onderstaand citaat waarin hij een prachtig opgezette vergelijking in een en dezelfde zin ontkracht met een taalkunstig monstrum:

“Het was een titanenklus geweest om Sonny die heuvel op te zeulen, waarbij vergeleken het beeld van Christus zwalpend onder het gewicht van zijn kruishout over de plavuizen van Jerusalem voor watjes was.”

Ook omschrijvingen van goedkope wijn als ‘chateau migraine’ en sigaretten als ‘kankerstokjes’ blinken bepaald niet uit in literaire originaliteit. Dat is jammer, want zo gauw Verhulst deze uitgesleten stijlmiddelen vermijdt wordt zijn taal ineens een stuk leesbaarder. In zijn directheid doet hij regelmatig denken aan het proza van Jan Wolkers.

Al met al vind ik het wel een origineel verhaal dat onverwacht goed uit de verf komt. Mijn favoriete schrijver zal Verhulst niet snel worden, maar De zomer hou je ook niet tegen behoort wat mij betreft tot de betere boekenweekgeschenken van de laatste jaren.

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.