Cicero

Een mooie jonge vrouw

Tommy Wieringa - Een mooie jonge vrouw

Een microbioloog op leeftijd (Edward Landauer) ontmoet een mooie jonge vrouw (Ruth Walta). Als hij haar weet te “veroveren” lijkt dit een overwinning op de tijd. Maar zo eenvoudig blijkt het niet te werken. Hun huwelijk is een botsing tussen haar idealisme en zijn realisme – waar zij zich verbindt met het lijden van de ander, ontbeert hij volgens haar empathie. Van lieverlee ontglipt hem (de hoofdpersoon Edward) de controle over zijn bestaan, en zakt hij steeds verder weg in het moeras.

Tommy Wieringa schreef deze novelle als Boekenweekgeschenk 2014. Zowel de Volkskrant als de NRC wijdden er lovende recensies aan. Hoewel Arjen Fortuin (NRC) ook zijn twijfels heeft:

“Tja, het is geen Elsschot. Maar is het mooischrijverij? Is het kitsch?”

In eerste instantie beantwoordt Fortuin deze vraag ontkennend:

“Een mooie jonge vrouw is een voorbeeldige novelle, strak van tempo, met sterke scenes en een alleszins geloofwaardig portret van de man in kwestie."

Maar hij concludeert ook:

“Wieringa slaagt er niet in om in Een mooie jonge vrouw veel méér te tonen dan de beperkte blik van zijn hoofdpersoon, en dat heeft iets onbevredigends.”

Gedeeltelijk kan ik me de positieve reacties voorstellen, want Een mooie jonge vrouw is zeker één van de betere boeken uit de reeks boekenweekgeschenken van de afgelopen jaren. Maar daar houdt het wat mij betreft ook wel mee op.

Ik vind het verhaal erg clichématig, en het verloop van begin tot eind voorspelbaar. Bepaald geen boek dat ik zal bewaren om later nog eens te herlezen. Ik leg de lat hoog, dat is waar. Maar daarbij vergelijk ik deze novelle met verhalen van vergelijkbare lengte die ik altijd zal koesteren om hun originaliteit, zoals:

• De vreemdeling, van Albert Camus
• Drama op de jacht, van Anton Tjechov
• De oude man en de zee, van Ernest Hemingway
• Kaas, van Willem Elsschot
• Ontbijt bij Tiffany’s, van Truman Capote
• In en uit het paradijs gewaaid, van Albert Alberts

Ja, zul je reageren, maar dat zijn gerenommeerde, om niet te zeggen wereldberoemde schrijvers. Maar, antwoord ik dan, is dat ook niet de pretentie van Tommy Wieringa?

Ik weet dat ik me nu gedraag als een verwend kereltje, maar dat wil ik – als het om literatuur gaat – ook graag zo houden.

Camus, Hemingway en Elsschot heb ik recentelijk nog herlezen. En nu ik bovenstaand lijstje bekijk, heb ik gelijk Breakfast at Tiffany’s maar klaar gelegd om nog eens te lezen. In zoverre heeft het boekenweekgeschenk zijn doel bereikt (al zou ik zonder dit ‘geschenk’ uiteraard ook zijn blijven lezen).