Cicero

Het geluid van vallende dingen

Juan Gabriel Vásquez - Het geluid van vallende dingen

“Zodra de jonge Antonio Yammara een zekere Ricardo Laverde leert kennen, begrijpt hij dat zijn nieuwe vriend een geheim met zich meedraagt. Zijn fascinatie voor het mysterieuze leven van Laverde verandert in een ware obsessie als Laverde wordt vermoord. Hij heeft het idee dat de oplossing van het mysterie ook inzicht zal geven in de keuzes in zijn eigen leven.
Yammara begint een onderzoek dat teruggaat tot de jaren zeventig, toen een complete generatie noodgedwongen opgroeide onder de constante dreiging van datgene wat Colombia uiteindelijk naar de rand van de afgrond zou brengen, de drugshandel.” (uitgeverstekst)

Ik werd aangetrokken tot dit boek vanwege de schrijver, Juan Gabriel Vásquez. Zijn vorige roman, De geheime geschiedenis van Costaguana, had erg veel indruk op mij gemaakt, en ook dit recentere werk kreeg uitstekende recensies en werd bekroond met de Premio Alfaguara 2011, “een van de belangrijkste prijzen voor Spaanstalige romans”.

Helaas echter beantwoordt Het geluid van vallende dingen absoluut niet aan mijn hooggespannen verwachtingen. Ik vind het thema van het verhaal erg mager en de uitwerking nogal geforceerd. Bovendien wordt in een (groot) aantal passages het niveau van een keukenmeidenroman gevaarlijk dicht benaderd:

“Ze greep haar knieën vast – op haar broek bleef de kreukelige, zweterige afdruk van haar handen achter – en deed haar ogen dicht toen het vliegtuig met een geraas van krakend blik aan de grond kwam.” (p. 145)

“Elaines moeder was bij de bevalling overleden, en het meisje werd door haar grootouders opgevoed sinds haar vader tijdens een verkenningsmissie in de buurt van Old Baldy op een antipersoneelmijn was gestapt en met een tot aan zijn heup geamputeerd rechterbeen en voorgoed het spoor bijster uit Korea was teruggekeerd.”

Die “antipersoneelmijn” moet waarschijnlijk op het conto van de vertaler worden geschreven, maar de rest van de zin vind ik niet bijster origineel. De daarop volgende zin al helemaal niet:

“Nog geen jaar na zijn terugkeer was hij een pakje sigaretten gaan halen en voorgoed verdwenen.”

“… en haar grootouders ontfermden zich over haar opvoeding en haar levensgeluk met dezelfde zorgvuldigheid als die ze bij hun eigen kinderen betracht hadden, maar met veel meer ervaring.” (p.146)

Ik ben overgevoelig voor dit soort clichématige zinnen. Waar is de sprankelende verteltrant uit  De geheime geschiedenis van Costaguana gebleven? En dan de ongerijmdheden, alsof er niemand de moeite genomen heeft om de tekst nog eens door te nemen:

”Het werd al licht toen ik me uitgeput (…) naar de gastenkamer liet brengen, (…) en ik (…) voor het bed koos dat niet recht onder die wieken (van de ventilator) stond, stel je voor dat dat ding midden in de nacht los zou raken en bovenop me zou vallen.” (p.135)

Het werd dus al licht maar tegelijkertijd was het nog niet ‘midden in de nacht’ blijkbaar…

Nee, deze roman heeft mij geen moment echt weten te boeien. Inmiddels begin ik te lijden aan een ‘tweede-boek-syndroom’, en durf ik haast geen ander boek meer te lezen van een schrijver waarvan een eerdere roman mij nog in verrukking bracht…