Cicero - Het jachtgeweer

Het jachtgeweer

Yasushi Inoue – Het jachtgeweer

“Drie vrouwen en een man die hoopt dat zij hem verklaren, en een dichter die hen alle vier in de schoot geworpen krijgt en als verteller optreedt. Dat zijn de personages in de novelle Het jachtgeweer (1949), waarmee de Japanse auteur Yasushi Inoue (1907-1991) op zijn tweeënveertigste doorbrak in de literaire wereld. Misschien is het beter te zeggen dat de twee mannen de aanleiding zijn om de drie vrouwen aan het woord te laten. De verteller ontvangt drie brieven, telkens gericht aan de man, waarin de vrouwen onafhankelijk van elkaar reageren op een langdurig geheimgehouden affaire die de man met een van hen had. Het geheim blijkt overigens helemaal niet zo geheim te zijn; er werd alleen over gezwegen.” Aldus schrijft Ivo Smits in zijn inleiding (Hunkerende stemmen) bij de novelle.

Ik vind het een mooi geschreven verhaal, je leest het als het ware in een ruk uit, maar heb niet zoveel met de inhoud. Het is (voor mij) allemaal erg bedacht en gekunsteld. Of zoals Ivo Smits in zijn inleiding opmerkt: “deze nadrukkelijk literair gekunstelde constructie werkt vooral omdat Inoue zo’n groot stilist is.” Dat vind ik eigenlijk op hetzelfde neerkomen…

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.