Cicero

Het leven in Rome

Het leven in Rome – Horatius

“De Romeinse dichter Quintus Horatius Flaccus (65-8 v.Chr.) geldt als een van de allergrootsten uit de antieke literatuur. Maar in zijn debuutbundel uit 35 v.Chr. neemt hij een heel bescheiden pose aan. Zijn eerste satirenboek bestaat uit een tiental Gesprekken in Gewone Taal. In luchtige verzen spreekt de dichter over zichzelf en zijn leven, en over de belangrijke personen die hij heeft ontmoet, zoals Maecenas en Vergilius. Literatuur en politiek komen aan bod, maar ook grappige taferelen uit het leven van alledag in Rome. Beroemd is Horatius' hilarische verslag van een reis over de Via Appia naar
Brindisi. Zijn ogenschijnlijk weinig poëtische verzen verraden de trefzekere hand van een meesterdichter. Deze nieuwe vertaling wil recht doen aan de speelse en literaire kwaliteiten van Horatius' debuut.” (Uitgeverstekst)

“In een mooi handzaam formaat is een geheel nieuwe, en vernieuwende, vertaling van het eerste boek 'Satiren' van de Romeinse dichter Horatius (65-8 v.Chr.) verschenen. Dit was het eerste dat Horatius publiceerde en daarmee zijn debuut. Om recht te doen aan het feit dat Romeinse satiren niet alleen spottende verzen zijn, maar ook in alledaagse taal geschreven, heeft de Nijmeegse latinist en vertaler Vincent Hunink (1962) een zeer levendige, moderne vertaling gemaakt die leest als een trein en velen zal aanspreken. Vanwege de vele verwijzingen in Horatius' poëzie is de verklarende woordenlijst erg handig. Met een helder nawoord door de Nijmeegse latinist Marc van der Poel (1957). Warm aanbevolen.” (Recensie Bol.com)

Dat ‘hilarische’ van de verhalen is voor de moderne lezer – als ik mijzelf daarvoor even als maatstaf neem – niet echt overtuigend. Alle ‘satiren’ doen nogal oubollig aan. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk, omdat de teksten meer dan 20 eeuwen oud zijn! Zeer terecht staat dit in het nawoord ook beschreven:

“Wij kennen satiren als het vilein spotten met mensen en toestanden, maar toen Horatius dit genre koos als debuterend dichter, had het nog lang niet de klassieke vorm waaruit ons moderne begrip is voortgekomen.”

Inhoudelijk weinig ‘vernieuwend’ dus, voor onze tijd. Eerder een beetje slap moraliserend… Opvallend is wel de stijl die niet ‘poëtisch’ is, maar juist aanhaakt bij een vlot, informeel taalgebruik. En dat doet nog steeds wel verfrissend aan (wat voor een groot deel natuurlijk mede op conto komt van de moderne vertaling).