Cicero

Het verhaal van het verloren kind

Het verhaal van het verloren kind – Elena Ferrante

‘Ideale reisliteratuur’, zo concludeerde ik bij het lezen van het vorige deel uit de Napolitaanse romans. Omdat ik op reis ga naar Rome en Napels koop ik dus ook gelijk maar de ‘dwarsligger’ van het laatste deel, Het verhaal van het verloren kind. Dat past altijd wel in mijn handbagage.

“Het boeiende slotdeel van de Napolitaanse tetralogie van de Italiaanse auteur heeft de volwassenheid en naderende ouderdom van de in een volksbuurt opgegroeide vertelster Elena ("Lena') en haar vriendin Rafaella ("Lila') tot onderwerp. Dit tegen het decor van het gecorrumpeerde Italië van de jaren 1980 tot 2005. Lena is een gevierd schrijfster, Lila heeft als computerprogrammeur een eigen bedrijf. Lena verlaat haar man voor Nino en gaat vlak boven Lila in hun oude stadswijk wonen. Ze krijgen elk een dochter en stallen hun kinderen bij elkaar. De complexe vriendschap wordt op het eind nog toegespitst omdat Lila's dochter Tina spoorloos verdwijnt (titel). Lena vraagt zich af of Lila stiekem een boek schrijft. Is het een verwerking, bevrijding of een poging om haar als schrijfster te overtreffen? Lila verdwijnt nadat Lena een succesvolle novelle over hun vriendschap publiceert. Is de kroniek, in retrospectief door de oude Lena geschreven, een smeekbede tot vergeving? Een verslavende leeservaring, met een moedig einde, open én gesloten.” (Recensie Bol)

Als dit je op de een of andere manier aanspreekt, moet je deze cyclus van 4 Napolitaanse romanszeker lezen. Ik ben er zelf ook zeker niet slechter van geworden door ze te lezen, al heb ik er nog steeds mijn bedenkingen bij.

Het eerste deel, Een geniale vriendin, is inmiddels verfilmd. Geweldig! Net zo indrukwekkend als ik indertijd dit eerste deel vond toen ik het las. Ik ben benieuwd of er meer delen verfilmd zullen worden. Want ik weet inmiddels dat je na dit eerste deel verslaafd bent aan dit verhaal, en daarbij altijd door zult lezen (of kijken), ondanks alle kritiek die je er op hebt.