Cicero - Het winterkoninkje

Het winterkoninkje

Het winterkoninkje – Stephen Moss

“Het winterkoninkje is de opvolger van Stephen Moss' alom bejubelde vogelklassieker Het roodborstje. Een heerlijk lees-, kijk- en bladerboek vol schilderijen, tekeningen en gedichten.
We volgen in Het winterkoninkje een jaar in het leven van dit kwieke vogeltje met zijn opvallende wipstaart en kenmerkende heldere en expressieve zang. Wil je een winterkoninkje in het wild spotten, dan is goed opletten een must: vanwege zijn geringe omvang, frêle bouw en wat nerveuze voorkomen lijkt het winterkoninkje soms meer op een schuw muisje dan op een vogeltje. In Engeland – Stephen Moss' natuurlijke habitat – staat het winterkoninkje bekend als de gewoonste vogel van het land. Men vermoedt dat er maar liefst acht miljoen broedkoppels voorkomen. Het winterkoninkje van Stephen Moss is met zijn prachtige vormgeving, rijkheid aan beelden en meeslepende schrijfstijl allerminst een alledaags boek.” (Uitgeverstekst)

Het winterkoninkje is inderdaad een prettig leesbaar en vormgegeven boek. Het boek is voornamelijk georiënteerd op de Engelse situatie. Logisch, vanwege de Engelse auteur. De Nederlandse vertaler (Robert-Jan Henkes) doet een aantal loffelijke pogingen om in voetnoten wat Nederlandse accenten te leggen. Toch blijft de omzetting vanuit het Engels een wat moeizame en geforceerd aandoende onderneming. Alleen al door het feit dat ons ‘winterkoninkje’ in het Engels heel anders heet, namelijk ‘wren’, wat alle connotaties bij de vogelnaam (en dat zijn er nogal wat) in beide talen onvergelijkbaar maakt.

Ik heb het idee dat de enige ‘noodzaak’ om deze ‘biografie’ in vertaling uit te brengen op de Nederlandse markt de verkoopcijfers zijn van zijn voorganger, het door dezelfde auteur geschreven biografie van het roodborstje.

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.