Cicero - Mijn leven als kluizenaar

Mijn leven als kluizenaar

Mijn leven als kluizenaar – Kamo no Chōmei

Welke ‘weg’ moet ik volgen? Die van de poëzie of die van de Boeddha? Over deze cruciale vraag gaat het essay Hojoki of Mijn leven als kluizenaar, geschreven door de Japanse lekenmonnik Kamo no Chōmei (1153-1216). Na een uitvoerige beschrijving van de rampspoed waardoor Kyoto werd getroffen, de stad waarin hij tevergeefs naam en faam als dichter wilde verwerven, vertelt hij over de genoegens van het kluizenaarschap. In zijn kleine hut heeft Chōmei alles wat hij nodig heeft: van muziekinstrumenten tot dichtbundels en boeddhistische schilderingen. Hij schrijft literaire teksten voor zijn plezier en trekt er graag op uit met het tienjarige zoontje van de bergopzichter. Maar dan slaat de twijfel toe.

Is Chōmei niet te veel gesteld op de rust en stilte van zijn kluizenaarsbestaan? Heeft de Boeddha niet alle vormen van gehechtheid afgeraden? Misschien dat het aanroepen van de naam van Amida Boeddha het probleem van de begeerte oplost. Of niet? Op die manier zal Chōmei nooit het nirvana bereiken … Hōjōki is een hoogst poëtische en tegelijkertijd verontrustend actuele tekst, geschreven tussen het verlangen naar schoonheid en de eis van ascese. (Uitgeverstekst)

Goede samenvatting van een mooie klassiek-Japanse tekst. Mijn enige bezwaar tegen deze uitgave is dat de oorspronkelijke tekst daarin nog geen 14 pagina’s omvat, en dat deze tekst wordt voorafgegaan door 24 pagina’s ‘inleiding’, en wordt gevolgd door 50 pagina’s ‘kanttekeningen’ bij de tekst. De oorspronkelijke tekst is mijns inziens glashelder, en alle gezever daaromheen is totaal overbodige papierverspilling vol gewichtigdoenerij van de ‘onafhankelijk geleerde op het gebied van oosterse filosofie en westerse mystiek’ Michel Dijkstra. Het is allemaal meer dan ten hemel schreiend!

...

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.