Cicero

Monterosso mon amour

Monterosso mon amour – Ilja Leonard Pfeijffer

Ik ben er ingetrapt om het jaarlijks terugkerende Boekenweek-geschenk aan te pakken. Na twee weken ben ik hierin gevorderd tot bladzijde 28, waaruit al valt op te maken dat dit boekje mij niet bovenmatig weet te boeien. Enigszins plichtmatig neem ik het maar weer eens ter hand, en lees: “De kust wordt weerbarstiger. De trein rijdt dwars door de rotsen heen.” Dat laatste zal wel niet letterlijk bedoeld zijn. Het opzettelijk weglaten van de vermelding dat hier sprake is van een tunnel door de rotsen waar de trein doorheen rijdt zal ‘beeldend’ bedoeld zijn. Zo ook, enkele regels later, de personificatie van de zee die ‘kalm en geheimzinnig’ op haar (de reizigster in de trein) wacht in de schaduw van de bergen. Met een beetje goede wil kunnen we hier een echte ‘cliffhanger’ in herkennen, zo aan het eind van hoofdstuk 5. Erg subtiel wil dit allemaal op mij niet overkomen.

Maar we gaan snel verder met hoofdstuk 6: “Ze loopt vanuit het okergele station door een tunnel, als Alice die dwars door een konijnenhol heen valt, en vervolgens over de boulevard langs de zee in de richting van de oude stad.” Ik heb moeite met de beeldspraak dat iemand ‘loopt alsof zij ergens dwars doorheen valt’. Samen met John Cleese waarschijnlijk ben ik benieuwd hoe zo’n “silly walk” er uitziet. En vervolgens valt zij nog eens ‘net als Alice dwars door een konijnenhol’ over de boulevard in de richting van de oude stad. Deze hele zin lijkt mij behoorlijk kreupel!

Ik lees verder, nog steeds op dezelfde pagina 28: “Ze ziet smalle stroken kiezelstrand met hier en daar zelfs in maart al parasols en stretchers”… Hier wordt het perspectief van de directe waarneming (“ze ziet…”) verhaspeld met een soort beschouwende ‘overview’ (“zelfs in maart”) die duidelijk uit de koker van de auteur komt.

Pfeijfffer kan naar mijn overtuiging heel goed schrijven, dus dit soort bombastische onzin moet haast wel ‘op de automatische piloot’ zijn ontstaan. Dat bewijst eens temeer het failliet van dit soort gelegenheidswerkjes.

Op de twee volgende bladzijden kom ik nog meer tenenkrommende formuleringen tegen, die ik hier verder onbesproken zal laten. Waarna ik besluit om niet verder te lezen in dit ‘geschenk’, dat ons wordt aangeboden door de Stichting Propaganda van het Nederlandse Boek. Op basis van dit soort ervaringen zou je nooit meer een Nederlands boek lezen!