Cicero

Nachtfilm

Nachtfilm – Marisha Pessl

“De jonge, mooie Ashley Cordova wordt op een koude oktoberavond dood teruggevonden in een verlaten pakhuis in Manhattan. Het lijkt alsof ze zelfmoord heeft gepleegd, maar onderzoeksjournalist Scott McGrath vermoedt dat er meer aan de hand is. Hij volgt de familie Cordova al jaren, en is geobsedeerd door Stanislas Cordova, beroemd film noir-regisseur en de vader van Ashley. Cordova is al jaren niet meer in het openbaar gesignaleerd en het vermoeden is dat hij zich teruggetrokken heeft op z'n landgoed The Peak. Vastbesloten het mysterie rondom Ashley's dood te ontrafelen gaat McGrath op onderzoek uit en delft hij dieper in de duistere wereld van dochter en vader. Een speurtocht langs een inrichting, duistere nachtclubs en onderwereldfiguren volgt, totdat het lijkt alsof McGrath zich in een film van Cordova zelf bevindt... en hij vraagt zich af: is hij het volgende slachtoffer? Marisha Pessl is terug met deze fantastische, hallucinerende en duizelingwekkende roman over de dunne scheidslijn tussen feit en fictie.” (Uitgeverstekst)

Eerder las ik de debuutroman van deze Amerikaanse auteur, Calamiteitenleer voor gevorderden. Daarin “combineert Pessl de spanning van Hitchcock met de literaire kwaliteiten van Donna Tartt. Ze doet dat met een intelligentie en spitsvondigheid die geheel de hare zijn. (…) Calamiteitenleer voor gevorderden is een fascinerende roman waarin de beproevingen van een postmoderne opvoeding en een moordmysterie centraal staan.” Ook dit citaat komt uiteraard voor rekening van de uitgever. Ik was in eerste instantie niet erg onder de indruk van de ‘literaire kwaliteiten’ van dit werk, ondanks het feit dat de auteur haar roman heeft “gestructureerd als een syllabus voor een collegereeks over de Grote Werken uit de literatuur.” Dat heeft iets grappigs, verfrissends zelfs, maar het is te weinig om het verhaal te dragen. Ook de onverwachte ontknoping slaagt er niet in om het eindoordeel over de roman het beoogde literaire cachet te verlenen. Uiteindelijk herinner ik me dit boek ondanks alles toch als ‘originele roman’. 

Terug naar Nachtfilm. Ik ben tot op ongeveer de helft gekomen van deze (ook weer) lijvige roman (ik lees de digitale ‘e-pub’ versie, waarbij je weinig houvast hebt wat betreft je lees-vorderingen; je ziet alleen hoever je gevorderd bent in het betreffende hoofdstuk…). Het verhaal kabbelt maar voort, met steeds nieuwe ‘cliffhangers’ en plotwendingen, met ook talloze suggesties naar achterliggende geheimen. ‘Geboeid’ hoor je dan door te lezen, zoals dat heet. Het lukt mij steeds slechter. Steeds maar meer van hetzelfde, een zich – in mijn ogen – nutteloos voortslepend verhaal waarvan de mogelijke afloop mij steeds minder gaat interesseren. Ik kap ermee, dit is aan mij niet besteed.

...