Cicero - Oeroeg

Oeroeg

Hella Haasse - Oeroeg

“Als het waar is dat er voor ieder mens een landschap van de ziel bestaat, een bepaalde sfeer, een omgeving, die responsieve trillingen oproept in de verste schuilhoeken van zijn wezen, dan was – en is – mijn landschap het beeld van de berghellingen in de Preanger: de bittere geur van de theestruiken, het klateren van heldere stroompjes over steenblokken, de blauwe wolkenschaduwen over het laagland. Dat mijn verlangen naar dit alles schrijnend kon zijn, had ik beseft in de reeks jaren waarin ieder contact, iedere terugkeer, onmogelijk was.” (p.98)

Oeroeg is de weemoedige terugblik naar het verloren paradijs van het vooroorlogse Nederlands Indië, gezien door de ogen van de ik-figuur, het zoontje van een Nederlandse administrateur, dat samen met een Indonesisch jongetje Oeroeg opgroeit. In hun kinderjaren onafscheidelijk ontstaat er in de latere jaren een verwijdering tussen hen, die uitgroeit tot een kloof, als blijkt dat Oeroeg zijn eigen identiteit heeft ontdekt en heeft gekozen voor zijn land en tegen de Hollanders.
“Mede door de prachtige beeldende taal en sfeer is het boekje nog steeds een juweeltje binnen de Nederlandse literatuur.” (Biblion recensie)

Dit verhaal – geafficieerd als ‘roman’, waar ‘vertelling’ in mijn ogen een betere omschrijving is – is onlangs als gratis boek heruitgegeven door de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB), in het kader van haar jaarlijkse actie om ‘Nederland’ (weer) aan het lezen te krijgen. En zo is het gekomen dat ook ik uiteindelijk dit boekje eens gelezen heb. En goed bevonden... Waarvan acte.

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.