Cicero - Om niet te verdwalen

Om niet te verdwalen

Om niet te verdwalen – Patrick Modiano

Nobelprijs voor literatuur 2014. Herinneringen aan en de zoektocht naar het eigen verleden staan centraal in Modiano's werk. Dat werk kenmerkt zich door een gedempte, melancholieke toon die langzamerhand zijn handelsmerk is geworden. (Wikipedia)

Ik koos zijn laatst verschenen werk, Om niet te verdwalen (2014), voor een kennismaking met de schrijver en zijn werk.

De teruggetrokken levende schrijver Jean Daragane wordt op een dag gebeld dat zijn adresboek is gevonden. Met tegenzin gaat deze Daragane in op de toenaderingspogingen van de vinder, en wordt hij van lieverlee meegetrokken in zijn jeugdherinneringen, die in losse flarden terugkomen:

“En ook de herinneringen die hij aan dat alles bewaart zijn door de vergetelheid aangetast, met uitzondering van een paar scherpere beelden, totdat de film begint te haperen en tenslotte op een van die beelden vastloopt.” (p.149)

Die (schoksgewijze) terugkeer naar zijn jeugd vormt het leidmotief van deze korte roman:

“Hij besloot naar de rue Laferrière te lopen – door dezelfde straat als toen – rechtdoor, altijd maar rechtdoor. De straten liepen hier omlaag en naarmate hij verder afdaalde, wist hij zekerder dat hij terugliep in de tijd.” (p.140)

De toon van het verhaal is melancholiek, de afloop onbestemd. Geïntrigeerd door de geleidelijke ontsluiering van het verleden en van de persoonlijkheid van de hoofdpersoon las ik het boekje zo ongeveer in een keer uit, om daarna achter te blijven met een wat onbevredigend gevoel: is dit het dan?

Mijn conclusie: goede schrijver, maar de ‘roman’ als zodanig vind ik wat mager.

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.