Cicero

Parijzenaars

Graham Robb - Parijzenaars

                     “Een zeer vermakelijke geschiedenis van Parijs. Gefictionaliseerde ooggetuigenverslagen? In ieder geval laat de schrijver Graham Robb Parijs zien door de ogen van Parijzenaars, ook al is dat een ruim begrip, want wanneer mag je je Parijzenaar noemen? De mensen die er wonen, beleven de stad elk op hun eigen wijze; zo is het boek ook opgebouwd. Een minister die schrikt van de hoogte van een nieuw gebouw en later, als hij president is, een maximum aan hoogbouw stelt (25 meter binnen de periferique). Het script van een film met Juliette Greco vormt een ander hoofdstuk. In de inleiding geeft Robb aan dat de verhalen die hij vertelt, beginnen bij het uitbreken van de Franse Revolutie en een paar maanden voor het verschijnen van het boek eindigen, met een paar uitstapjes naar de prehistorie. Het is daarmee geen geschiedenis in de enge zin van het woord, daar zijn er al genoeg van. Een boek dat een andere kijk geeft op het al zo vaak beschreven Parijs. Spannend, zeer goed leesbaar, en zeer de moeite waard, ook voor mensen die denken de stad door en door te kennen. Met twee katernen illustraties en register.” (NBD|Biblion recensie)

Op deze aangehaalde recensie heb ik weinig toe te voegen, of het moet zijn dat ik niet alle hoofdstukken even ‘spannend’ vond. Daar staat dan weer tegenover dat er een aantal malen een flink beroep gedaan wordt op de intellectuele vermogens van de lezer om de draad van het verhaal op te pakken, zoals in het hoofdstuk over de Périphérique, dat ik – mede daarom? – uiteindelijk één van de meest geslaagde beschrijvingen vind.

Alles wel beschouwd biedt het boek een zeer afwisselende en intellectuele beschrijving van een heel bijzondere stad. Ter illustratie van de kwaliteiten van de auteur geef ik zijn bondige typering van Marcel Proust’s A la recherche du temps perdu:

“De wereld die beschreven werd in A la recherche du temps perdu was bezig weg te zakken in de kratervelden van Noord-Frankrijk, maar de roman, met zijn glanzende ondoorgrondelijkheid, de vlekkeloze rondgebreide zinnen en de duizelingwekkende manieren om zich doeltreffend uit te drukken, behoorde evenzeer tot de nieuwe wereld als de passagiersvliegtuigen en de relativiteitstheorie.” (p.221)

De ‘uitgeverstekst’ op de boekomslag geeft een passende omschrijving van het boek, die hier moge dienen als afsluiting:

“Parijzenaars is onderhoudend en leerzaam, geschreven met aandacht voor detail en voor het ongewone. Het is een geschiedenis en tegelijk een reisgids, maar ook gedeeltelijk een gedenkschrift, en een beetje een detective. Een boek dat in niets op een ander boek lijkt en dat je in één ruk uit kunt lezen, waar je je in kunt verliezen, af en toe rustig in kunt bladeren en waar je ook telkens weer naar terug wil keren – net als naar de stad zelf, eigenlijk.”