Cicero - Pedro Páramo

Pedro Páramo

Pedro Páramo – Juan Rulfo

“Ik was naar Comala gekomen omdat me gezegd was dat daar mijn vader, een zekere Pedro Páramo, woonde.”

De verteller, Juan Preciado, reist naar het Mexicaanse dorp Comala om een belofte te vervullen die hij deed aan het sterfbed van zijn moeder: te zoeken naar zijn vader Pedro Páramo, een plaatselijke grondbezitter. Bij aankomst in Comala ontdekt hij dat het een echt spookdorp is. Eén voor één ontmoet hij gedoemde personages uit het verleden van het dorp en die onthullen hem beetje bij beetje het macabere verhaal van Comala en van zijn vader, Pedro Páramo. De geesten van Comala trekken aan Juan voorbij als in een droom, in een hypnotische reeks: de zelfmoordenaar Eduviges Dyada, een koppel incestueuze minnaars, de gedesillusioneerde priester Rentería, en zo nog een aantal anderen. Aan het einde is Juan Preciado zelf een spookachtige verschijning geworden.

Al gelijk aan het begin van deze ‘novelle’ (1955) wordt er afgerekend met iedere illusie op een goede afloop:

“’… het dorp, het ligt daar zo eenzaam. Alsof er niemand woont.’ ‘Dat lijkt niet zo. Het is zo. Er woont niemand.’ ‘En Pedro Páramo?’ Pedro Páramo is al jaren dood.’

Vervolgens wordt de lezer zo’n 150 bladzijden lang door een uiterst warrige, steeds in tijd en plaats verspringende geschiedenis van het dorp en zijn bewoners gevoerd, om uiteindelijk (weer) te eindigen met de dood van Pedro Pánama:

“Hij viel met een doffe slag tegen de grond en zakte toen in elkaar zoals een hoop stenen in elkaar valt.”

Ik heb de fout gemaakt om het boek niet in een ruk uit te lezen. Terwijl ik eigenlijk gelijk al in de gaten had dat ik in een uiterst hallucinerende en onsamenhangende vertelling terechtgekomen was. Zoals je niet ongestraft een droom kunt onderbreken, zo was ik ook in deze roman telkens weer de draad kwijt. Ik moet het boek maar snel weer eens opnieuw lezen, en dan wel in een keer door. Dat is het zeker waard!

...

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.