Cicero - Schoppenvrouw

Schoppenvrouw

Schoppenvrouw – Alexander Poesjkin

Poesjkin is vooral beroemd als dichter. Maar ook zijn proza heeft de weg bereid voor de ‘Gouden generatie’ van de Russische literatuur: Lermontov, Gogol, Toergenjev, Dostojevski, Tolstoj, Tsjechov… Poesjkins proza munt uit door zijn soberheid, zijn duidelijkheid en zijn kracht, aldus de “Moderne encyclopedie der Wereldliteratuur” (1970).

Schoppenvrouw (1834) is een verhaal van slechts 30 bladzijden, maar in zijn sobere (‘uitgeklede’) vertelvorm heeft het geweldig veel vaart en is het buitengewoon boeiend.

Het verhaal speelt zich af in Sint-Petersburg, met name rond het Winterkanaal, vlakbij het huidige museum Hermitage. Dat geeft een extra lading voor degenen die de stad bezochten en deze buurt ‘kennen’… Onderstaande samenvatting uit bovengenoemde encyclopedie verraadt de plot van het verhaal, dus wie die niet wil kennen moet hier stoppen met lezen.

“German, een jonge officier van Duitse afkomst, is arm en spaarzaam; hij volgt echter met een vurige belangstelling het kaartspel van zijn kameraden. Eens hoort hij dat een oude dame ingewijd werd in de geheimen van het kansspel. Het verlangen om dat geheim te kennen en rijk te worden maakt zich van hem meester. Hij bezoekt de oude aristocrate ’s nachts en dreigt haar met zijn revolver. De oude sterft van emotie. Op de begrafenis (met open doodskist) heeft hij de indruk dat de dode hem ironisch toelacht en valt hij in bezwijming. De volgende nacht wordt hij door het spook van de oude bezocht die hem de drie kaarten onthult. German bezoekt het beroemdste speelhuis te Moskou, doet een ongehoord hoge inzet en wint. Hetzelfde gebeurt op de volgende dag met een dubbele inzet. Maar op de derde avond blijkt de kaart een schoppenvrouw te zijn en geen aas zoals German gedacht had. Ontsteld herkent hij in de schoppenvrouw het ironische gezicht van de afgestorven aristocrate en wordt er krankzinnig door.”

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.