Cicero - Veen dras moeras

Veen dras moeras

Veen, dras, moeras – Annie Proulx

“Voordat de laatste draslanden verdwenen wilde ik meer weten over deze wereld die tussen onze vingers door glipt. Hoe was die wereld van veen, dras en moeras? Wat betekenden die veengebieden, niet alleen voor mensen maar voor al het andere leven op aarde?” (p.51)

Zo ongeveer zal de ‘onderzoeksvraag’ geluid hebben die aan deze milieustudie ten grondslag ligt. Het resultaat is een wat vaag en warrig verslag, dat ook nog eens ‘ontsierd’ wordt door een aantal misplaatste, ‘woke’ vergelijkingen. Eén voorbeeld daarvan:

“Onze soort is niet toegerust om subtiele, langzame veranderingen op te merken. We leven daadwerkelijk in het moment. (Die eigenschap verklaart het succes van internetwinkel Amazon).” Hè, wat? Ineens komt er een internetwinkel het betoog binnenvallen, om daar na deze losse flodder gelijk ook weer voor altijd uit te verdwijnen.

Het betoog van Proulx komt er op neer dat natte veen-, dras- en moerasgebieden een belangrijke factor zijn in het ‘afvangen’ en opslaan van stikstof en methaan. Belangrijker nog dan de tropische regenwouden. Bovendien vorm(d)en deze wetlands een aanzienlijk deel van het aardoppervlak. Helaas vallen deze enorme, voor menselijke winstzucht on-profijtelijke en dus ‘nutteloze’, gebieden de afgelopen eeuwen steeds vaker ten prooi aan drooglegging en kanalisering. Met alle negatieve gevolgen ten aanzien van klimaat, milieu en waterbeheer.

“Venen, drassen, moerassen en mariene estuaria zijn de meest wenselijke en betrouwbare hulpbronnen van de aarde. In vier verbluffende delen documenteert Proulx de lang onbegrepen rol van deze wetlands bij het redden van onze planeet.” Aldus de wervende tekst van de uitgever. Want voor minder doen we het niet…

...

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.