Cicero - Wat wij zagen

Wat wij zagen

Wat wij zagen – Hanna Bervoets

“Het Boekenweekgeschenk is dit jaar van Hanna Bervoets, de meest krachtige stem van een jonge generatie schrijvers.” Aldus de ronkende aanbeveling vanuit de boekenbranche. Inhoudelijk wordt de novelle als volgt omschreven:

“Wanneer Kayleigh in de financiële problemen raakt, solliciteert ze naar een baan als 'content moderator' voor een online platform waarvan ze de naam niet mag noemen. Haar taak: beoordelen welke aanstootgevende filmpjes, foto's en tirades moeten worden verwijderd. Het werk is zwaar. Kayleigh en haar collega's zien gruwelijke dingen voorbijkomen, en de richtlijnen van het platform zijn vaak onnavolgbaar. Toch voelt Kayleigh zich op haar plek, binnen het moderatorenteam vindt ze broederschap. En als Kayleigh verliefd wordt op haar collega Sigrid lacht de toekomst hen toe. Of lijkt dat maar zo? Wat wij zagen is een verhaal over wie of wat ons wereldbeeld bepaalt.”

Mij doet het verhaal sterk denken aan de roman De cirkel van Dave Eggers, dat ongeveer vijf jaar geleden uitgebracht werd: een soort ‘dystopische’ roman over de implicaties van het werken bij een groot en invloedrijk internetbedrijf als Facebook. Mijn negatieve oordeel over dat boek hield met name verband met de eindeloos herhaalde expliciete uitleg van de werking van dat systeem. Tot vervelens toe.

Aan dat manco (hoewel het eigenlijk juist de overvloed is) lijdt Wat wij zagen ook. Alsof de auteur bevreesd is dat de lezer haar ‘punt’ zal ontgaan… En dus blijft zij dat maar in min of meer bedekte termen benadrukken. Daarmee reduceert Bervoets haar novelle tot een ‘pamflet’, tot ‘statement’. Dat roept bij mij dan vooral weer de vraag op of er vervelender literatuur bestaat dan dit soort al te expliciete boodschappen.

In tegenstelling tot De cirkel heb ik Wat wij zagen wel uitgelezen. Dat kan echter ook komen door de geringere omvang van dit ‘geschenk’…

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.