Cicero

2019-01-12_Driebruggen

Oude Waterlinie route, Driebruggen 12-01-2019

13 km

Het eerste uur is er nog weinig aan de hand. Het is weliswaar grijs, maar droog. We lopen over de onverharde dijk langs de Dubbele Wiericke. De aangekondigde ‘belemmering’ bij het gemaal halverwege langs deze vaart weten we met enig creatief klimwerk te omzeilen. Vanuit de weilanden maken wilde zwanen (?) proefvluchten om in vorm te blijven voor het geval er alsnog een koude periode aanbreekt, deze winter, en zij naar warmere oorden moeten trekken (foto 1). De polder ligt er wat waterig bij (foto 2), maar die maakt tenslotte ook deel uit van de Oude Hollandse Waterlinie. Wij houden voorlopig de voeten droog, al is ons pad erg blubberig.

Na een kilometer of wat steken we de vaart over en vervolgen wij onze weg over de plaatselijke asfaltwegen, achtereenvolgens de Endelkade en de Weiweg, richting Nieuwerbrug (foto 3-5). Het is inmiddels gaan regenen. Bij de ‘koffietuin’ Malende Molenaars denken wij een tussenstop in te lassen voor een korte koffiepauze. Maar hoewel het kookgerei buiten hangt (foto 6), geeft er verder niemand thuis. En alles is zo nat dat we ook niet even kunnen gaan zitten. Er zit niets anders op dan door te lopen. We zoeken het jaagpad langs de Rijn op, en volgen dat richting Bodegraven. We bereiken Fort Wierickerschans, dat een belangrijke schakel was in het verdedigingsnetwerk van Holland:

De Oude Hollandse Waterlinie, gevormd door de beide Wiericken en de polder Lange Weide ertussen, is opgeworpen op initiatief van Willem III in 1672. Toen de linie zijn waarde moest bewijzen legde de strenge vorst de zwakte ervan bloot en de Hollandse veldheren kozen het hazenpad. Het kostte kolonel Painet-vin letterlijk zijn kop: als zondebok werd hij onthoofd in Alphen. (Bron: Struinen en Vorsen)

We ronden het fort langs de fortgracht (foto 7), en volgen dan verder de dijk langs de Enkele Wiericke, terug in de richting Driebruggen. Kilometers lang lopen we boven op de onverharde grasdijk, onbeschut tegen de regen en de steeds verder aanwakkerende wind. De groep wordt stiller en raakt enigszins verspreid. Iedereen loopt nu in zichzelf gekeerd en op zijn/haar eigen tempo, in een persoonlijk gevecht met de elementen. Eindeloos lang lijkt de dijk… We passeren de spoorlijn (foto 8), en ondergaan een tijdelijke uitbreiding van onze wandelgroep doordat een kleine kudde schapen en eindje met ons oploopt (foto 9).

Als we de aalscholvers bij de brug over de vaart in het oog krijgen weten we dat onze lijdensweg er zo ongeveer op zit (foto 10). We kijken samen met de vogels nog eens uit over de wateren (foto 11-12), en lopen dan met de wind in de rug naar het eindpunt van onze dagmars: het dorpshuis van Driebruggen. Onze hoop op een warme ontvangst aldaar, met bijbehorende krachtige koffie of erwtensoep, vervliegt al snel. Er zijn sportactiviteiten gaande, en men heeft geen tijd en aandacht voor een stelletje verzopen wandelaars. Als we worden doorverwezen naar de plaatselijke snackbar besluiten we ‘de handdoek in de ring te gooien’, en ieder afzonderlijk ons weegs te gaan.

Thuis aangekomen blijkt het water mij in de schoenen te staan, en heeft ook mijn camera een ernstige droogbeurt van node. Wat dat betreft is die Oude Hollandse Waterlinie nog behoorlijk effectief!

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's