Cicero

2019-10-31_Lexmond

Zouweboezem  31-10-2019 

16 km

De derde dag van mijn geïmproviseerde wandelvakantie voert mij naar het Zuid-Hollandse Lexmond. Daarmee bezoek ik gelijk ook mijn derde provincie, na bestemmingen in Flevoland en Utrecht in de afgelopen dagen. Eigenlijk zou ik zo elke Nederlandse provincie eens moeten bezoeken, elke dag een andere. Dat is iets voor later, want na vandaag houdt het weer even op.

Mijn belangrijkste doel vandaag is de Zouweboezem. Het gebied is vernoemd naar een oude veenstroom, die in de middeleeuwen werd ingericht als boezem. Dat is een tijdelijke waterberging waarmee de waterstand in dit gebied in combinatie met bemaling kon worden gereguleerd. De begroeiing bestaat (naast de gecultiveerde landbouwgronden) uit rietvelden en wilgenbosjes. Mijn foto’s 1-3 en 12 geven een beeld van de ‘boezem’. Vanachter het ‘vogelkijkscherm’ heb ik zicht op de traditionele waterplas, waarin voor mij gewoonlijk niets te ontdekken valt. Ik zoom wat in op de eenden, en zie dat die onderling toch wel verschillen. Later zal ik leren dat ik hier (onder meer) krakeenden heb gefotografeerd (foto 4). 

Ik wil alweer vertrekken als ik ineens een grote zilverreiger zie opvliegen vanuit de rietkraag (foto 5). Ik begin een beetje te snappen waarom ik wellicht af en toe wat meer geduld moet hebben. Maar nu eerst verder… Als ik uit de rietlanden kom, besluit ik om niet gelijk de ‘officiële’ route weer op te pakken, maar eerst het aangrenzende gebied te verkennen. Het is een steppeachtig land met ruige begroeiing. Ik herinner het me van vorige wandelingen, en op de een of andere manier fascineert het me (foto 7). Vandaag is het erg modderig, en lijkt het geheel leeg en uitgestorven. Ik loop ook tegen de zon in te kijken, dus kan ik sowieso weinig details (vogels) onderscheiden. Maar aan het eind van het perceel keer ik om, en loop ik terug. Ook nu is er nog weinig te zien, zodat ik eigenlijk maar wat rondlummel, even bij een verdekte waterplas aanwip, en weer verder hobbel over de ongelijke grond. Elke beweging trekt mijn aandacht. Meestal is het een klein bruin vogeltje dat buiten mijn bereik overvliegt. Als ik een grotere vogel in een mager boompje zie neerstrijken ga ik er voorzichtig op af. Ik slaag er van afstand niet in om te zien wat het precies is, en bovendien zit de vogel toch weer in tegenlicht. Wie schetst mijn verbazing als ik later thuis ontdek dat het de grote bonte specht is die ik hier onverwacht betrapt heb (foto 6).

Als ik de ‘ruigten’ verlaat zie ik een eindje verder een fazant lui liggen zonnen op de weg. Zodra ik dichterbij kom verdwijnt de vogel in de bermbegroeiing. Ik weet dat fazanten meesters zijn in het verbergen, dus stop ik op de plek waar ik hem heb zien verdwijnen. Niets te zien, hoewel ik er ongeveer bovenop moet staan. En inderdaad, als ik nog even goed het struweel afspeur, vliegt het dier onverwacht en razendsnel op om zich in veiligheid te brengen (foto 8). Mijn foto is een eerbetoon aan deze fantastische vogel, die mij te slim en te snel af is!

Ik loop verder, en kom bij de rivier de Lek. Die zal ik een tijdlang volgen, over de dijk en door de Achthovense Uiterwaarden. Dit rivierenland verschilt nogal van de ruige rietlanden waar ik net vandaan kom, vlak en open als het is (foto 9). Ik kom er mijn volgende vogelvriend tegen, een roodborstje dat vanaf een afrasteringspaaltje het weiland afspeurt naar insecten (foto 10). Als ik dichterbij kom vliegt hij op, en strijkt dan neer op een volgend paaltje. Dat gaat zo een tijdje door, zodat ik een stuk of tien vrijwel identieke foto’s heb. Voor de vogel moet het minder leuk zijn, omdat die niet rustig zijn voedsel kan zoeken omdat ie ook mij in de gaten moet houden. Hij geeft het op, en vliegt definitief weg.

Ik klim weer op naar de dijk om die te volgen tot het ‘wandelknooppunt’ waar ik moet afslaan om de polder in te trekken. Dat duurt wel erg lang. Ik loop eindeloos door, maar zie geen knooppunt. Ik weet (bijna) zeker dat ik niet teveel ben afgeleid door de torenvalk die ik een tijdje gevolgd heb in zijn jacht (foto 11). Uiteindelijk zal blijken dat ik een heel eind terug moet, dat het ‘knooppunt’ verdwenen is, en dat het straatnaambordje is omgevallen, en daarmee vanaf de weg onzichtbaar…

Als ik weer over de modderige graspaden door de polder loop, merk ik dat dit mij inmiddels zwaarder valt. De omgeving is ook minder ‘uitdagend’, zodat ik het niet erg vind als ik de karakteristieke wipmolen weer in zicht krijg (foto 12). Ik ben er bijna…

Bekijk de foto's