Cicero

2019-12-25_Reeuwijk

Reeuwijk 25-12-2019 

12 km

Ik heb geen afspraken op deez 1^e kerstdag, het belooft (redelijk) goed weer te worden, dus niets weerhoudt mij om een rondje Reeuwijkse plassen te lopen. De ochtendregen zit ik nog even thuis uit, maar zo gauw het dreigt op te klaren ga ik op weg, en om kwart voor tien sta ik aan de start bij de Reeuwijkse Hout (foto 1). Ik loop met name om de grote en diepe ‘afgravingsplas’ Broekvelden Vettenbroek. In het voorjaar liepen wij hier ook, en toen was er volop (vogel-) leven in de rietkragen om de plas heen. Nu is dat veel minder, ik schijn het te moeten hebben van de “duizenden” overwinterende watervogels, zoals de smient, krakeend en slobeend. Zo staat het tenslotte vermeld in de bijsluiter van mijn ANWB-wandelroute. Normaal gesproken let ik niet zo op eend-achtigen, maar ik zal mijn best doen, vandaag. Ik wil tenslotte wel met iets nieuws thuiskomen!

En ja hoor, al vrij snel heb ik beet: een krakeend (foto 2). Of die zo genoemd is naar het craquelé op de kop en borst weet ik niet, maar het is natuurlijk wel een handig ezelsbruggetje om de naam te onthouden. Ik loop op een dijkje tussen twee plassen, waarop het zicht enigszins belemmerd wordt door de begroeiing rond de plas. Dat maakt het ook wel weer spannend, want daarin en daar doorheen vliegen vogels als vinken, mezen en ander gespuis. Deze opvliegende merel vind ik om zijn engelachtige houding wel passen in mijn kerstserie (foto 3).

Ik loop nog steeds op het dijkje als ik rondom mij in de bomen constant een groepje vinken zie neerstrijken. Als ik te dicht in de buurt kom vliegen zij wat verder, en als ik dan weer te dichtbij kom weer verder. Op een bepaald moment strijken ze massaal neer op het pad, ongeveer 30 meter voor mij uit. Ik loop zo rustig mogelijk naar ze toe, ondertussen telkens halthoudend om wat foto’s te maken. Ik ben benieuwd hoe dichtbij ik kan komen zonder ze te verjagen (foto 4). Ik kan mijn experiment niet voltooien, omdat er vanaf de andere kant een hond wordt uitgelaten. Ook daarop hebben de vinken het niet begrepen.

Ik arriveer bij vogelkijkscherm ‘Gemaal Bosmankade’ (foto 5). Eerder al constateerde ik dat het een monumentaal scherm is, maar dat het (mij) weinig uitzicht op de watervogels biedt. Ook nu zwemmen de meest nabije vogels op zo’n 20 km afstand… Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat een beetje geduld af en toe geen kwaad kan. En inderdaad, op bepaalde momenten vliegt er ineens een grote groep vogels massaal op (foto 6). Het zijn verschillende soorten watervogels door elkaar heen, zoveel is wel duidelijk. Maar ik heb nog steeds niet voldoende kennis om ze te kunnen benoemen. Dat komt later nog wel.

Ik ‘rond’ de plas, en kom dan langs een soort moerasgebied te lopen (foto 8). Ook dit gebied herbergt natuurlijk een eigen fauna, maar dat is wat moeilijker vast te leggen als gevolg van de ongedurige vliegpatronen door de bosschages. Ik herken mezen en vinken, maar ongetwijfeld vliegt er meer. De eerste vogel die ik weet vast te leggen is uiteraard een roodborstje, als einzelgänger die zich van niets of niemand iets aantrekt (foto 7). De vink wat verderop kost veel meer moeite (foto 9). Maar dan komt er weer een roodborst die zo ongeveer voor mijn neus neerstrijkt (foto 10). Ik moet haast een stap terug doen om die te kunnen fotograferen.

Weer bij het meer ‘spot’ ik brilduikers. Ik presenteer hier het vrouwtje (foto 11). Het mannetje brilduiker heb ik ook, maar mijn selectie zit al overvol. Ik passeer nog twee ‘waterschappen’ (foto 12-13), voordat ik in de bosschages van het Reeuwijkse Hout verdwijn. Het is inmiddels druk geworden met zondagswandelaars en -fietsers. Weinig kans op vogels derhalve. Later – uit het bos – zie ik nog wel de door mij nog niet eerder waargenomen brandgans (foto 11).

Ik loop inmiddels naar het eindpunt van mijn route, en het begint te regenen. Eigenlijk beschouw ik mijn missie al ten einde, als ik ineens iets bespeur in een boomgroep bij een huis langs de weg. Het lijkt wel een koekoek. Ik fotografeer in eerste instantie alleen de kop en kuif, die op die van een pauw lijkt. Ik wist niet dat die kunnen vliegen, of in bomen klimmen. Wel dus! Mijn exemplaar vliegt op, en landt in een dakgoot. En later vliegt ie naar een schoorsteen, alwaar ook een vrouwtjes-exemplaar komt, en twee kauwtjes… Het is ongelooflijk, maar ik heb alle tijd om alles vast te leggen. Hier presenteer ik slechts één foto, waarop de pauw de kauwtjes ernstig lijkt toe te spreken (foto 12).

Met dit bizarre tafereel besluit ik de serie. Mijn dag kan niet meer stuk, dat begrijpt u.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's