Cicero

2019-11-30_Waverveen

Waverveen 30-11-2019 

17,5 km

Onder alleszins acceptabele omstandigheden lopen wij vandaag de “Trage tocht Waverveen” rond de prachtige terreinen van Natuurmonumenten. En – spoiler alert – een trage tocht zal het worden! We beginnen de wandeling in de diepste noordoostelijke hoek van de Polder Groot Mijdrecht, waar nog niet zo lang geleden drassige weilanden zijn omgevormd tot ondiepe plassen en rietlanden (foto 1; de informatie komt uit de bijsluiter bij de tocht).

Het licht van een ijskoud winterzonnetje hult de omgeving in intense kleurtinten (foto 1-4). Ik voel het (vogel-) leven om mij heen, maar slaag er vooralsnog slechts in om een vlucht kolganzen vast te leggen (foto 2). Na dit jong ontwikkelde natuurgebied volgen we geruime tijd de meanderende loop van de veenriviertjes de Waver en de Winkel. Ik besteed al mijn aandacht aan de fauna om mij heen (foto 5-7), en hobbel daarbij vreedzaam achter de groep aan. Dat we rond de Stokkelaarsbrug even totaal de weg kwijt zijn mag ik me derhalve persoonlijk (mede) aanrekenen: ik let gewoon niet op.

Na enig zoekwerk en overleg zijn we terug op de route, en kunnen we onze weg vervolgen. We ruilen nu het asfalt in voor de ongebaande wegen, of zoals de routebeschrijving het uitdrukt: “toch voelt het als een bevrijding als je voorbij boerderij Winkelhorn een fraai grasdijkje betreedt”. Vanaf dit punt zullen we weer vaak en langdurig door de weilanden lopen. Zoals gezegd is het prachtig zonnig weer vandaag. Alleen heeft het de afgelopen tijd nogal geregend, met als gevolg dat deze laaggelegen graslanden zijn veranderd in drassige moerasgebieden. De bedenker van deze route heeft daar geen weet van, en spreekt van “een leuk uitstapje door boerenland. Via overstapjes en loopplanken stap je van het ene in het andere weiland”. Een zompige hel, dat is het! (foto 8) De overstapjes zijn glad van de vorst en het slik, terwijl ze in de modderpoelen rondom nauwelijks bereikbaar zijn. Onze weg is zwaar, en onze tocht vordert traag. En toch, als we even pauzeren bij een grote boomstronk midden in een weiland (die overigens ook dienstdoet als oriëntatiepunt op de route), laven wij ons ter plekke aan een voorjaarsachtig zonnetje!

Maar we moeten verder, en sjouwen weer gestaag langs de talloze afwateringsslootjes, waarin het water lager lijkt te staan dan op het ‘land’… Af en toe hebben we een droog, al dan niet verhard tussenstuk. Uit de weilanden lijkt het (vogel-) leven wel goeddeels verdwenen, maar op de drogere gebieden doen we nog verrassende vondsten, zoals de zwarte zwaan, het winterkoninkje en de koolmees, alle min of meer in ‘ballethouding’ (foto 10-12).

Door een volgend nat natuurgebied (foto 13), waar het in het voorjaar ongetwijfeld druk bevolkt zal zijn met riet- en weidevogels (uitkijkplatform en informatiebord ter plaatse doen iets dergelijks vermoeden), komen we uiteindelijk bij de grote Vinkeveense plassen. Prachtige vergezichten hebben we hier (foto 14-15), maar ondanks het overzicht verliezen we tegen het eind van de tocht onze route volledig uit het oog, zodat we al dwalend onze weg terug moeten zoeken naar ons autopark.

“Moe maar (zeer) voldaan”, zoals de uitdrukking luidt, kijken we terug op een magnifieke wandeling. In het voorjaar (buiten het broedseizoen, dat spreekt voor zich) zullen wij ons hier zeker nog eens melden.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's