Cicero

2019-04-14_Lentedag-4

Lentedagen rond het park – 4

Op zondag lokken lentekriebels mij weer naar buiten, ondanks de koude noordoostenwind. Zonnig is het wel rondom het park. Letterlijk en figuurlijk: kijk die zwaan in haar witte balletpak eens parmantig op haar nest liggen broeden! Ze kijkt er weliswaar niet echt vrolijk bij, maar ik vind zwanen altijd al chagrijnige dieren (foto 1). En nu we het daar toch over hebben, de blauwe reiger aan de waterkant kijkt ook niet blij. Maar die is ook al oud, aan zijn grijze baard te zien. En ach, hij heeft maar één been… (foto 2).

Bij de plas kom ik de nijlganzen weer tegen. Dacht ik vorige week nog dat er zes kuikens waren, nu tel ik er liefst negen. Ze zijn wat moeilijk te onderscheiden omdat de meeste op een hoopje liggen (foto 3). Ik loop verder langs de plas, en dwaal van lieverlee ook steeds meer af van mijn geplande wandelroute. Zo kom ik bij de tweede plas, en zoek daar de oevers af naar een rietzanger of karekiet… Ik zie een klein vogeltje in het riet verdwijnen die daar voor in aanmerking komt, maar ik raak hem kwijt in de begroeiing. Intussen klinkt er ook gezang uit de boomtoppen. Na enig speurwerk ontdek ik de tjiftjaf tussen het groen (foto 4). En even later en verderop nog een (?), die op een kale tak zit uit te waaien (foto 5). Daar neem ik voorlopig genoegen mee, en ik keer terug naar mijn parkroute.

Daar is het erg rustig, vandaag. De wind is blijkbaar te koud om er massaal op uit te trekken. Omgekeerd evenredig stijgt het aantal fazanten die zich op weg begeven. Uiteindelijk haalt er daarvan een de fotoselectie, vooral vanwege het verhaal dat er aan deze ontmoeting kleeft. Ik zie het dier een eindje van de weg af in het veld bij een boomgroepje. Als ik in zijn richting loop merk ik dat hij niet wegloopt of opvliegt, maar zie ik de vogel steeds verder wegzinken in het gras, totdat hij nauwelijks meer te zien is… Fascinerend zoals deze toch vrij lompe dieren zich onzichtbaar kunnen maken. Uit pure nieuwsgierigheid loop ik nog verder in de richting van mijn verdwenen prooi. Op een bepaald moment houdt die het niet meer, komt tevoorschijn en maakt zich haastig uit de voeten. Hij is al een eindje uit mijn buurt als ik hem kan vastleggen (foto 6).

Op mijn verdere tocht ‘spot’ ik nog een kauwtje (foto 7) en een meerkoet aan de waterkant (foto 8). Waarom ik het park voortijdig verlaat weet ik eigenlijk niet, maar zo gauw ik op straat kom zie ik iets tegen de muur van de bebouwing aldaar fladderen. De geveltoerist blijkt een puttertje te zijn die naarstige pogingen doet om de buitenmuur te forceren en er een nestje te bouwen (foto 9). Als de putter wegvliegt, ga ik ook naar huis.

De volgende namiddag wil ik nog even kijken hoe het met mijn bouwvakputter staat. Ik word echter direct afgeleid door een onbekend soort eend in de sloot in de wijk. Door kenners ben ik gewaarschuwd dat de meeste afwijkende eenden een soort inteelt ‘soep-eenden’ zijn, die de serieuze vogelaar links moet laten liggen. Deze ziet er echter bepaald niet soeperig uit (foto 10). Het kost achteraf wat zoekwerk, en in mijn vogelgidsjes is dit exemplaar niet terug te vinden, maar bij Sovon.nl vind ik onder het lemma ‘herkenning – exoten – eenden’ mijn eend terug. Het is de Bahamapijlstaart (oftewel Anas Bahamensis, in goed potjeslatijn):

“De Bahamapijlstaart is een relatief kleine pijlstaartachtige uit zuidelijk Amerika. In Nederland wordt de soort met tientallen waarnemingen per jaar regelmatig waargenomen. Meestal betreft het eenlingen, maar er zijn tot 10 vogels bij elkaar gezien.” Mijn pijlstaarteend is duidelijk alleen op pad…

Als ik vlakbij ook nog een koolmees zie (foto 11) ben ik mijn oorspronkelijke doel – het puttertje – helemaal vergeten, en dwaal ik gewoon weer wat verder de wijk in. Eerst zie ik een mus, of is het toch weer de tjiftjaf (foto 12)? Ik raak nogal in de war van al die elkaar gelijkende kleine bruine vogeltjes. Vervolgens vind ik een zanglijster (foto 13) en een spreeuw (foto 14) op mijn pad. Daar kan in elk geval weinig twijfel over bestaan. En terug bij het park maakt een laatste – dit keer onmiskenbare – tjiftjaf mijn verzameling voor vandaag compleet. Vier tjiftjafs in de serie? Ja, waarom niet? Het is tenslotte lente!

Bekijk de foto's